20.55

Zaman her şeye yeter sanıyoruz. Her yere gidilir, gidilen her yerden dönülür, her bedel ödenir, her sabaha uyanılır, her sokak yürünür, her yarım kalan tamamlanır sanıyoruz.  Fakat işlerin hiç de öyle olmadığını bazı gecelerin sabahlarında anlıyor insan. “Dünya, yoruldu mu kuşlar konsun diyedir” diyen Can Yücel tüm hakikatiyle anlaşılıyor böyle sabahlarda. Kuşların dinlenme durağı belki dünya, senin değil. Böyle gecelerin sabahlarında güneş her zamanki yerinden doğmuyor artık insana. Zaman aynı kanunlarla işlemiyor. Akrep yelkovanı boşuna değil bir amaç uğruna kovalıyor. Üzerine bir kuş tüyü düşse tesadüf değil. Beyaz mutlaka önemli bir sebeple beyaz, siyah yine aynı derecede önemli bir sebeple siyah artık. Çocuklarda geçmiş tüm asırların tecrübesi, yetişkinlerde yeni doğmuş bebeğin şaşkınlığı… Ölçü birimleri değişmiş bir gecede. Bu terazi aynı terazi olamaz! Bastığım toprak aynı toprak değil bundan böyle.

İşte böyle sabahlardan birini bundan bir yıl önce 24 Ocak gününün ertesinde yaşadık. 24 Ocak günü, diğer günler gibi normal bir gündü halbuki. Kimi için mutlu, kimi için yorgun, kimi için üzüldüğü bir gündü belki ama olağandışı bir şey yoktu. Bir gün nasıl biterse bu da öyle bitecekti muhtemelen. Olacaklardan habersiz diğer güne, ertesine hatta belki yıllar sonrasına dair planlar yapıyorduk. Anneler güzel bir hafta sonu kahvaltısı için mükellef bir sofra kurmayı planlamıştı belki. Belki köyün birindeki Mehmet amca havaların soğuduğundan yakınıp soba için odun kıracaktı. Ben, ertesi sabahtan itibaren tüm hafta sürdürmeyi planladığım sıkı bir sınav programı için saatleri dilimlere bölüyordum mesela. Meğer önümüzdeki dakikaların da bizler için farklı planları varmış.

20.55 ve elden bırakılan kalemler, çocuklarının yanına koşan anneler, o korkuyla nereye koyulduğu hatırlanmayan çay bardakları, giden elektrikle sözü yarıda kesilen haber spikerleri… 22 saniye… Bir daha hiç o kadar uzun olmayacak o 22 saniye… Devamında gelen şok dalgası, kendini can havliyle dışarı atmış çoraplı, çorapsız ayaklar, sıkışan trafik, gözlerden okunan panik, her zamanki görevini yerine getirmesi umuduyla elden düşürülmeyen telefonlar, dualar, tekbir sesleri, umut ve şehrin tüm emektar binalarına sesleniş: lütfen ayakta kalmış olun! Sonrası ülkenin diğer büyük depremlerinden bildiğimiz kareler. Bu defa kadrajdakiler bizleriz, bizim ailemiz, bizim sevdiklerimiz. Böyle anlarda o hep söylenen “evrende küçücük bir nokta, bir toz zerresi” cümlesinin aslında kendisine tam oturan bir elbise gibi giydirildiğini inanılmaz bir farkındalıkla idrak ediyor insan. Beklenmedik bir anda ölüme bu kadar gerçekçi bir pencereden bakmak haliyle tüm hayatını sorgulatıyor. İmkan varken yapmayıp ertelediği en küçük şey bile pişmanlık sebebi oluyor. “Ya bir daha yapmaya imkanım olmazsa?” diye düşündürerek yapılması gerekeni vaktinde yapmayı öğretiyor. 

Sonra gariptir, artık o hiçbir şeyin aynı olmayışı da çok uzun sürmüyor. Yazımın başında ifade etmeye çalıştığım “Bundan sonra hayat nasıl aynı olabilir ki?” gibi düşünceler o günlerdeki kadar sık uğramıyor artık insana. Hatta sonrasında en az o gece kadar korkutucu tonla şey yaşanılsa bile hayat kaldığı yerden devam ediyor, etmek zorunda. İnsan her şeyi ilk günkü kadar taze yaşasaydı, yaşam çekilebilen bir şey olur muydu hiç zaten? Biz inananlar için imtihan olduğumuz her musibetten alınacak dersi almak ve asıl unutulmaması gerekenin o ders olduğunu bilip yola devam etmekten başka çare var mı?

Dünya hayatı o geceki depremle sonlanmış herkese Allah’tan rahmet, yakınlarına sabırlar diliyorum. İnananlar için ebedi ayrılığın olmayışı en büyük tesellidir yaşanılan kayıplara…