KORKU VE SEVGİ

Zamanın birinde bir padişah başka bir ülkedeki bir padişah arkadaşını ziyarete gitmiş. Gittiği ülkedeki  padişah arkadaşıyla sohbet esnasında şunu sormuş:

 Halkınla aran nasıl ? Padişah Arkadaşı :  İnanın halkımla aram hiç iyi değil demiş. Ben ne söylesem tam tersini yapıyorlar ve bana hep muhalefetler demiş. Arkadaşının bu sözüne hayli şaşıran konuk padişah:

 Çok hayret ettim doğrusu demiş. Benim halkım hayatta sözümden çıkmaz , ben ne dersem odur demiş.

Bunun üzerine arkadaşı :

 İnanın halkınızı çok merak ettim demiş. Memleketinize dönüşünüzde sizinle beraber gelip halkınızı yakından görmek isterdim . Konuk Padişah bunu memnuniyetle karşılamış ve halkını görmek isteyen bu padişah arkadaşını da yanında alarak memleketine dönmüş.

Memleketine varır varmaz da vezirini yanına çağırarak tüm halkı şehrin en büyük meydanında toplatması için emir vermiş. Vezirde verilen emri anında yerine getirerek halkı şehrin en büyük meydanında toplatmış.

 Tüm halkın şehrin en büyük meydanında toplandığı haberini alan padişah yanına padişah arkadaşını alarak meydanda bulunan  bir tümseğe çıkmış ve halkına seslenmiş:

Ey Halkım! Eşek gibi zırlayın. Tüm halk hep bir ağızdan zır zır zırlamaya başlamış. Sonra: Ey Halkım! Köpek gibi havlayın demiş. Tüm halk hav hav havlamaya başlamış. Tüm bunlar karşısında konuk padişah meydanı tam terk ederken diğer padişah arkadaşı kolundan yakalamış ve :

 Dur daha halkıma söyleyeceklerim var demiş. Ben sana demedim mi ben ne dersem halkım onu yapar. Bunun üzerine padişah arkadaşı: Yok bırak beni ben memleketime döneceğim bana karşı çıksa da halkımı seviyorum ve onları çok özledim demiş.

Değerli dostlar , Hayatta insanın sadece iki duygusunun olduğuna kanaat getirdim: Korku ve Sevgi.

Bunlar aslında kendi içerisinde birbirine zıt şeyler değildir. Sadece oluşun farklı düzeylerindeki aynı gerçekliktir. Korku çürümüş sevgi, Sevgi yüceltilmiş korkudur. Korku her zaman içimizdeki ölümdür. Kahraman ise korkusuz ya da içsel ölümü olmayan adamdır. İçinde ölüm olmayan bir kişi dışarıda onunla karşılaşamaz.

Kahramanlık, meydan savaşında değil, yalnızlık içinde , kendine karşı kazanılan , insanlık merdivenindeki bir düzeydir. Savaş yalnızca kahramanın görünmez bir şekilde ele geçirdiği şeyi görünür kılmaya yarar.

Savaşta onun yenilmezliği, yıkılmazlığı ,oluşunda çoktan gerçekleşmiş olan bir şeyin yeniden kanıtlandığı bir denemedir. Tüm iyileşme korkudan kurtulmaktır.

Asıl nedenden bir kez kurtulduğunda  belirtilerde yok olacaktır ve insanlık kendini yenileyebilir, yeniden oluşabilir ve doğabilir.

Gömülmüş iradeyi geri kazanabilir. Bunun için kitlesel bir devrime gerek yoktur.

İnsanlığın gerçek dönüşümü kendi bütünlüğüne ve kendi birliğine ulaşan tek bir bireyin dönüşümüyle gerçekleşir.