SİZ Mİ İNSANCILSINIZ?!

Bazı insanlar belirli konuları çok konuşur. Bunu, ya inandıklarından yaparlar veya inanmış gibi görünüp başka şeyler peşindeler.

          Bugün ülkemizde Türk solu diye bir kavram var. Solcu değil ama solcu geçinirler. Bunların tamamına yakını açıkça CHP’liyim diyor ve destek veriyorlar.

          İşte demokratlığı, insancıllığı kendinden menkul bu solcular ülkemizin bir problemi. Fakat insaflı, demokrat, insan haklarına saygılı solcuları bunlardan ayrı tuttuğumun bilinmesini isterim.

          Türk solunun kalemşorları, akademisyenleri ve siyasetçileri, gerek köşelerinde ve gerekse tv. kanallarında demokrasi, insan hakları deyince kimseye konuşma fırsatı vermezler. Tanımasan, mazisini bilmesen, vay be, ne hakşinas adam dersin. Fakat sıra başkasının hakkı olunca, bakarsın tam U dönüş yapmış ve tüm söylediklerini inkâr etmiştir. Neden? Çünkü bunların babaları da demokrasi ve insan haklarını sadece kendileri için istemişlerdi.

Bu nedenle kendileri gibi düşünmeyen dindar insanların hepsine mürteci (gerici), yobaz diye hakaret etmişlerdi.

Bu nedenle 1950’lerde CHP’ye oy vermeyen bu millete çarıklı, ağzı çorba kokan deyip aşağılamışlardı.

Bu hasta kafa hiç değişmedi. 21. Asırda bile kendilerine oy vermeyen insanlara, göbeğini kaşıyan, bidon kafalı dediler. Kendi oylarıyla halkın oyunu bir tutmayacak kadar faşist ve despotlaştılar.

Bunlar ne halkın iradesine, ne insan haklarına, ne de fikir ve inanç hürriyetine saygı duyarlar. Şayet duysalardı veya birazcık vicdan taşısalardı, Amerika destekli 28 Şubat darbesine karşı çıkarlardı. İmam-Hatip ve meslek liselerine uygulanan kat sayı adaletsizliğine, Allah’ın emrine uymaktan başka bir amaç taşımayan kız öğrencilerin elinden eğitim hakkının alınmasına, bayan öğretmen ve memurların görevden atılmasına sebep olan başörtüsü zulmüne karşı çıkarlardı. Fakat cunta ve arkasındaki güçlerin emrine girip bu zulmü alkışladılar.

Cumartesi annelerine her türlü desteği verdiler. Beraber yürüdüler. LGBT’lilere her türlü şaklabanlığı yaptılar ama 15 aydır Diyarbakır HDP binası önünde oturan anneleri görmezden gelip onların evlat feryadına sağır ve dilsiz kaldılar. Ancak onları kaçırıp dağa götüren, bebek demeyip 40 bin insanımızı katleden PKK ve siyasi uzantısı HDP’ye, savcı katleden DHKP-C terör örgütüne hep sahip çıktılar.

Sahi siz, CHP’den, vekillerinden veya belediye başkanlarından bu annelerin yanına gideni, bir destek açıklaması yapanı duydunuz mu? Tv. Kanalları var. Bu kanallarda bırakın bunlarla ilgili  program yapmayı, haber yapıldı? Yani bu annelerin arşıâlâyı titreten sesleri bunlar yanında haber bile olamadı. Çünkü bu anneler hakkında konuşmak, destek bekledikleri HDP ve PKK’yı çok kızdırırdı. Bu nedenle üç maymunu oynadılar ve oynamaya devam ediyorlar. İşte insancıl oluşları da buraya kadar.

Diyarbakır annelerinin feryadına sessiz kalacak kadar vicdanını kaybetmiş olanın ne insan hakları diye bir derdi var, ne demokrasi. Onların tek derdi, kendileri ve yandaşlarıdır. Bunlara, “kişi kendisi için istediğini mümin kardeşi için istemedikçe tam mümin olamaz” hayat düsturunu hatırlatsam, bu da fayda vermez. Çünkü İslam’la problemliler. Yani bunlar şifa zor bir hastalığın pençesindeler.