ZAMANLA ANLAŞILMAK ;

Geçmiş zaman önce tüm duyguların yaşadığı bir ada varmış. Bir gün bu adada yaşayan duygulara adanın sulara gömüleceği, bu yüzden adayı terk etmeleri gerektiği söylenmiş. Tüm duygularda hazırlıklarını yapıp bir bir adayı terk etmeye başlamış. Ancak sevgi hariç. Gün geçtikçe sular yükselmiş ve ada yavaş yavaş  sulara gömülürken sevgi de adayı terk etmesi gerektiğini anlamış. Gemisiyle adadan ayrılan zenginliğe sormuş : Zenginlik! Zenginlik! Beni de  gemine alır mısın?
Zenginlik : Hayır gemim mücevher ve altınlarla dolu seni gemime alamam demiş. Sevgi bu sefer nefret e sormuş : Beni gemine alır mısın? Nefret : Ben nefret doluyum demiş. Sevginin gemimde işi olamaz.  Sevgi bu sefer  gemisiyle ayrılmak üzere olan neşe ye seslenmiş. Neşe ne olur beni de gemine alsana. Neşe : O kadar neşeliyim ki seni gemime alıp neşemi kaçıramam demiş.

Sonunda  tüm duygular hazırladıkları gemileriyle adadan ayrılmış ve sevgi yalnız başına kalıp sulara gömülmeyi beklemiş. Ada tümüyle sulara gömüleceği esnada yaşlı bir amca gelmiş sevginin elinden tutmuş ve onu karaya çıkartmış. Aradan uzunca bir süre geçtikten sonra sevgi kendisini kurtaran bu kişiyi çok merak etmiş ve bir bilgenin yanına vararak kendisini kurtaran kişiyi sormuş. Bilge : sevgi seni zaman kurtardı demiş. Çünkü sevgi zamanla anlaşılır.

Doğrusu çoğumuz için de zaman en büyük ilaçlardan biridir. Zamanla anlaşılmayı, zamanla gerçekleri görmeyi , ve en önemlisi zamanla affetmeyi öğrenmişizdir. Çünkü zaman büyümedir, zaman olgunlaşmadır, duyguların, düşüncelerin hiç çiğ kalmadan en güzel şekilde pişmesidir zaman.

O yüzdendir ki zamanı hiç tersine çevirmemek gerekir, onu doğal akışı içinde bırakmak. İyileşmesini, güzelleşmesini, filizlenip çiçeklenmesini sağlamak gerekir. Tabi eğer zamanın kötülüğe hizmet etmesini istemiyorsak.

Zamanı güzelleştirmekte aslında insanın kendisini güzelleştirmesi, iyileştirmesi demektir. Çünkü zaman biziz. En büyük yanılgımız da dış koşulları değiştirdiğimizde  dünyayı değiştirebileceğimize olan inancımızdır. Halbuki ancak kendimizi değiştirebilir, tutumlarımızı farklılaştırabilir, tepkilerimizi düzeltebilir ve hissettiğimiz olumsuz duyguları ifade etmemeye çalışabiliriz.

Yoksa evren olduğu haliyle mükemmeldir. Değişmesi gereken yalnızca biziz. Bir kişinin enerjisiyle iyi niyetinin , hayatın gelişigüzel ve kaçınılmaz görünen olayları karşısında hiç öneminin olmayacağına inanmışızdır. Bizi bir sel gibi içine alan bu olaylar , fazla belirsiz, öngörülemeyecek kadar karışık ve denetleyemeyeceğimiz kadar güçlüdürler.

Bize düşen biricik görev olaylarla durumların arkasında daima kendimizin olduğunu öğrenmek olmalıdır. Her şeyde kendimizi suçlamalı , başımıza ne gelirse gelsin kendimizi sorumlu tutmalıyız.

Bizler kendimizi mazur görmek ve haklı çıkarmak , suçu dışımızdaki bir olaya yüklemek, nedenin kendi eksikliğimizde , durumlarımızda , düşünme , hissetme ve tepki verme şeklimizde olduğunu kabul etmemek , bizim anlamadığımızı gösterir ; anlamak ise herhangi bir durumda o olayın başımıza tekrar tekrar geleceğinin belirtisidir.

Bu yüzden asli görevimiz kendimizi tümüyle olumlayarak zamanı en güzel hale getirmek olmalıdır.